Goodbye Vietnam

Helaas hebben Jolijn en ik alweer een anderhalve week gelden afscheid moeten nemen van de lieve kindjes, ouderen en medevrijwilligers in Da Nang.. De jonge kinderen beseffen natuurlijk niet dat we weg zijn, want die zien vrijwilligers komen en gaan. Maar toch hadden Jolijn en ik nog van het donatiegeld een afscheidsuitje voor twee van de weeshuizen geregeld. We zijn weer lekker naar het strand geweest, waar we weer samen met de kinderen hebben genoten.
Het was moeilijk om afscheid te nemen van de plek en de kinderen waar we 10 weken mee hebben gewerkt, maar we hadden wel erg zin om te beginnen met het rondreizen!

Vanuit Da Nang zijn we met de slaapbus naar de hoofdstad van Vietnam ‘Hanoi’ gereden. Een 18 uur lange busreis in een nou niet echt op westerse mensen afgestemd bedstoeltje..

Eenmaal in Hanoi aangekomen waren we weer voor even herenigd met een van de andere vrijwilligers (Nadja) die alleen aan het rondreizen is. Dat is echt een leuk mens, waardoor we weer veel met haar hebben kunnen lachen. Samen met Nadja hebben we via een backpackers hostel een super leuke 3 daagse Ha Long Bay and Castaway Island tour beleefd. Tijdens deze tour zijn met een partyboot met heel veel andere backpackers door het sprookjesachtige Ha Long Bay gevaren, dit is een baai in het Noorden van Vietnam met wel 3000 kleine eilandjes. Ook zie je kleine vissersdorpjes en huisjes op het water!
Tijdens de eerste dag hebben we lekker gerelaxt op de boot en in de middag zijn we de grotten en baai gaan bewonderen tijdens het kayaken. Verder hebben we de dag afgesloten met een gezellig feestje op de boot. De volgende ochtend zijn we vroeg doorgevaren naar het prachtige Castaway eiland, waar we ook de nacht hebben doorgebracht in een bungalow langs het strand. Naast het relaxen zijn we ook sportief bezig geweest op het eiland, we konden hier namelijk tubben en rotsklimmen (Jolijn heeft zelfs de top bereikt, wat met een gratis drankje werd beloond! ). Ook was het erg mooi toen we s’nachts in het water zwommen, het leek namelijk net of we door kleine goud deeltjes zwommen door het lichtgevende plankton.

Na de Ha Long Bay tour zijn we samen met Carlijn (een Nederlands meid die we op de boot hebben ontmoet) naar Sapa vertrokken, waar we ook een hele leuke tijd hebben beleefd. Op straat hadden we een Sapa vrouwtje ontmoet die terwijl wij eindelijk aan het ontbijten waren op ons aan het wachten was om ervoor te zorgen dat wij met haar meegingen naar haar homestay.
Na lang gepraat hebben we het aanbod aangenomen en zijn we om 2 uur in de middag vertrokken naar haar huis. En dit was niet eventjes een uurtje lopen maar een wandeling van 5 uur door de prachtige bergen en rijstvelden.
Aangekomen bij Liz (ons Sapa vrouwtje) haar huis konden we even uitrusten en kennis maken met haar man die 20 jaar lijkt maar 29 is en haar dochtertje van 6.
Het was tijd voor het avondeten en wij wilden graag meehelpen. We hebben geleerd hoe we echte Vietnamese springrolls (loempia’s) moeten maken en dus niet zoals die neppers die we in Nederland hebben. Na het avondeten waren we eigenlijk erg moe en zijn we gaan slapen. We mochten slapen in het bed van Liz en haar man, waar we erg geluk mee hadden. We mochten namelijk slapen op de houten vloer met een deken en een mosquito net. Zijzelf sliepen nu op de stenen vloer, zonder mosquito net... Gelukkig waren we na de lange wandeling zo moe dat we toch nog goed op de houten vloer hebben kunnen slapen. Na een lekker ontbijtje zijn we weer gaan hiken naar een waterval. Opnieuw was het uitzicht weerzinwekkend. Na 4 uur lang gehiked te hebben waren we terug in het huis, waar Carlijn ook nog aanschoof om samen te lunchen.
Na de lunch mochten we eindelijk de klederdracht die de vrouwen in Sapa dragen zelf even aan. Zelf heeft ze ook laten zien hoe ze haar kleding maakt. Nou ten eerste worden de kleren hier gemaakt van marihuana planten (nee niet de wietblaadjes zelf) maar van de stengels. De moeder van de man van Liz zit dus dag in dag uit marihuana planten te ontleden en te weven.. Wij vroegen ons meer af waar de bladeren dan heen gingen en of ze die oprookte, maar daar doen ze hier niet aan.

We hebben erg genoten van de natuur, het eten en de mensen in Vietnam. De mensen hier zijn zo vriendelijk en lief. Op straat en in het openbaar vervoeren praten ze met vreemden alsof het hun beste vrienden zijn, terwijl er tussen vreemden in Nederland vaak nog niet eens een begroeting van af kan. Ook zijn ze erg gastvrij en bieden ze graag hun eten of drinken aan. Het enige minpunt aan de Vietnamese is, is dat de meeste gewoon geen woordje Engels kunnen spreken (met uitzondering van ‘Hello’ en ‘Money’ ). Ook hebben we veel geleerd van de Vietnamese cultuur. De mensen leven hier met grote families in een ‘huisje’. Na het huwelijk trekt de vrouw bij de familie van haar man in. Ze hoeven niet veel aandacht aan hun interieur te besteden, want er staat naast een eettafel en vuurplaat niet veel meer in hun huis. Daarnaast hoeven ze geen bed te kopen want ze slapen toch wel op de grond. De mensen die in de kleine dorpen wonen, zijn voornamelijk bezig met het overleven. Hier kun je namelijk geen kant en klaren maaltijden, vers gesneden groenten of een mooi schoongemaakt stukje vlees kopen (of je moet kilometers afreizen naar een supermarkt in een grote stad). Daarnaast moeten ze elke dag voor hun dieren zorgen en zijn ze bezig op het platteland of met het maken van kleding.
Al met al hebben we hier een hele leuke tijd gehad en zijn we klaar voor het volgende avontuur: Laos, Cambodja en Thailand!

Vanuit Sapa zijn we naar Laos vertrokken. De reis hierheen was nou niet echt een makkie. We hebben ongeveer wel 5 verschillende bussen moeten pakken om op plaats van bestemming te komen. Ook konden we tijdens de busreizen 7 kleuren stront schijten omdat we met een harde snelheid op slechte en modderige paden door de bergen heen moesten rijden. Desondanks was het uitzicht wel erg mooi! Alsof dat niet al genoeg gedoe was om in Laos terecht te komen, hadden we nog een probleem. Het vrouwtje dat ons de bustickets heeft verkocht vertelde misschien wel 2 keer dat we bij het Visa office van Laos met de creditcard konden betalen en dat we anders sowieso vlakbij het geld wat in Laos wordt gebruikt konden pinnen. Zelf hadden we niet meer geld mee genomen omdat we anders toch alleen maar Vietnamees geld bij ons hadden. En wat bleek bij het Visa bureau was geen pinautomaat in de buurt en met een kaart kon je ook niet betalen. De buschauffeur had onze backpacks al uit de bus gegooid, volgens hem moesten we namelijk maar terugrijden naar Vietnam om daar geld op te nemen. Maar omdat we al op ons Visa waren uitgeschreven voor Vietnam en we alleen een single entry visa hadden was dit niet mogelijk ( daarnaast hadden we daar na een 3 uur lange busrit ook totaal geen zin in.. ). Gelukkig vonden de mensen van het visa bureau het toch wel zielig voor ons vonden als we de rest van ons leven op de grens moesten blijven wonen, waardoor ze ons toch het Visa hebben gegeven. Verderop in Laos hebben we geld gepind, wat de buschauffeur terug zou brengen naar het Visa bureau. Dus voor de mensen die deze reis nog is willen maken, vertrouw vrouwtjes van de bustickets niet en neem genoeg geld mee! ( Het Visa kostte trouwens 35 dollar ).

En hier nog wat weetjes die we op hebben gedaan in Vietnam:

- Als ze hier met een busje of vrachtwagen achteruit rijden hoor je een ringtoon piepend ‘Merry Christmas’ liedje (waar ze een beetje te vroeg mee zijn..) of je hoort soms ook wel eens het ‘Lambada’ liedje voorbij komen.
- We hebben voor een schoolopdracht een verpleger geïnterviewd die ons vertelde dat ze tijdens zijn studie op levende dieren zoals honden en katten oefende met bijvoorbeeld het geven van injecties en dat ze deze vervolgens mee naar huis namen om op te eten..
- Als je hier erg cultureel bent ingesteld en je bent bevallen van een kind, mag je jezelf de eerste maand niet douchen. Je mag je daarentegen wel weer schoonmaken met een natdoekje en de sauna in.. Ook mogen alleen de mensen die je in de eerste 3 dagen na de bevalling hebben bezocht je de rest van de maand bezoeken.
- In Vietnam is het alleen voor de bestuurder verplicht om een gordel te dragen, dus hooo maar dat er gordels aanwezig zijn in de rest van de auto..
- Ik dacht altijd dat Aziaten een mondkapje droegen om zichzelf te beschermen tegen de vervuilde lucht. Maar nee, men heeft ons verteld dat de belangrijkste reden van het dragen van dit mondkapje is dat hun gezicht niet bruin wordt.

Liefs,
Jolijn & Iris